رسانه قطبنما: محققان معتقدند مصریان باستان مردگان خود را برای حفظ اجساد مومیایی نمی‌کردند. بسیاری فکر می‌کنند مصریان باستان اجساد مردگان را برای حفظ از گزند فساد و پوسیدگی مومیایی می‌کردند اما به نظر می‌رسد این تصور درست نیست و مومیایی‌کردن در واقع، راهی برای راهنمایی مردگان به‌سوی عالم خدایان بوده است.
به‌گزارش «دیجیاتو» و به نقل از خبرگزاری لایوساینس، نمایشگاه «مومیایی‌های طلایی مصر» که از ژانویه ۲۰۲۳ در موزه منچستر انگلستان برگزار شود، قرار است اطلاعات تازه‌ای از این آیین باستانی پررمز و راز اعلام کند. به‌‌گفته کمپبل پرایس، موزه‌دار موزه منچستر، دانشگاهیان و محققان دوران ویکتوریا (۱۸۳۷ تا ۱۹۰۱ میلادی)، به این نتیجه نادرست رسیده بودند که مصریان باستان مردگان خود را با همان روشی که برخی از ماهی‌ها را نمک‌سود می‌کنند تا برای مدت طولانی نگه دارند، برای دوران طولانی نگه‌داری می‌کنند. هر‌چند در هر دو روش نمک عنصر اصلی است اما مدت‌هاست اثبات شده که این فرض اشتباه است.
این در حالی است که نمکی که مصریان باستان به‌کار می‌بردند، همان نمکی نبود که مردم برای حفظ صیدهای روزانه خود استفاده می‌کردند. آنچه مصریان باستان استفاده می‌کردند، ماده معدنی طبیعی به نام ناترون بود که مخلوطی از کربنات سدیم، بی‌کربنات سدیم، کلرید سدیم و سولفات سدیم است و در نزدیکی بستر دریاچه‌های نزدیک به رود نیل یافت می‌شود. این ماده از اجزای ضروری مومیایی‌کردن اجساد بوده و در آیین‌ها و مناسک مذهبی برای تطهیر معابد و مجسمه‌های خدایان به‌کار می‌رفته است. یکی دیگر از مواد مهم به‌کاررفته در مومیایی‌کردن، روغن و صمغ مُر بوده است. صمغ درخت مُر از لحاظ تاریخی به‌عنوان دارو و عود و عطر به‌کار می‌رفته است؛ مصریان باستان معتقد بودند با زدن صمغ به اجساد، جسد به موجودی خدایی تبدیل می‌شود. همچنین، بنا به اساطیر مصر باستان مُر از عالم مردگان آمده است.
کلمه عود نیز در مصر باستان، Senetjer بود که معنای لفظی آن خدایی ساختن است. به‌همین‌دلیل، سوزاندن عود در معبد مناسب است؛ چون معبد خانه خدایان است و فضا را پر از معنویت و خدایی می‌کند.
آخرین اخبار گردشگری را از «رسانه قطبنما» دنبال کنید.
